Voor mij is mijn deelname aan de organisatie van de Crazywise conferenties een diepgevoelde drijfveer om aandacht te blijven geven aan psychosen als meer dan alleen maar ziekte, vooral als een middel tot ontwikkeling, een mogelijkheid tot transformatie.
Nog altijd is het gangbaar dat psychosen vooral gezien worden als een ernstige ontsporing, symptoom van onderliggende ziekte, iets dat gevaarlijk kan zijn en ontregelend voor de persoon zelf en de omgeving. Natuurlijk is dat ook waar, en dat is wat het zo moeilijk maakt om de ruimte te maken voor hen die psychosen ervaren om dit in veiligheid te doorleven. Angst van de omgeving speelt vaak een grote rol in het opsluiten van iemand en zwaar onder de medicijnen zetten. Mits ze met mate worden ingezet kunnen medicijnen ook heel ondersteunend zijn, maar in mijn ogen zouden we nooit uit het oog mogen verliezen dat een psychose iemand naar een andere laag in zichzelf brengt, en dat daar ook de mogelijkheid voor heling besloten ligt. Hoe meer veiligheid en vertrouwen we kunnen ontwikkelen om dat in alle rust te onderzoeken, hoe beter in mijn ogen. Een bepaalde moed heb je daar wel voor nodig. Soms is de psychose zo’n verschrikking voor iemand dat men dat koste wat kost wil voorkomen en dat is ook goed. In mijn ogen zou de eigen wil en regie daarin altijd leidend moeten zijn. Toch denk ik dat dat wat gezien wil worden, zich toch weer aan zal dienen als je er aan toe bent om het te beleven. Hoe meer je je ervaringen in psychose kunt integreren in je leven, hoe beter voor je eigen proces.
Door in de loop der jaren zelf op onderzoek uit te gaan en mijn eigen psychosen te onderzoeken op de inhoud, ben ik steeds weer vooruit gekomen in mijn ontwikkeling. Spirituele beelden en belevingen, grootheidswanen die eigenlijk het opblazen van mijn negatieve zelfbeeld bleken te zijn, angsten voor het uiteenvallen van mijn bestaande persoonlijkheid, herbelevingen van trauma’s, het kwam allemaal voorbij. Door die inhoud serieus te nemen wist ik ook steeds weer hulp te zoeken, goede therapie, om de trauma’s te verwerken die naar boven kwamen. Een lange weg met veel lichaamswerk en dans maakte dat ik weer begon te landen in mijn lichaam, waar ik lang uit ontvlucht was geweest.
Spiritueel gezien is het een zoeken geweest. Ik ben opgevoed als atheïst. Maar het kundalini ontwaken dat ik ervoer in India, waardoor ik voor het eerst psychotisch werd, doorbrak dat denken omdat ik ineens een grotere spirituele werkelijkheid ervoer. Alles leek met alles verbonden, ik ervoer licht, een spiritueel zijn in mezelf. Omdat het boeddhisme me dat besef had gebracht dacht ik jarenlang dat ik boeddhist moest zijn. Ik vond ook veel goede dingen in het boeddhisme die me aanspraken, maar ik voelde mij er niet helemaal in thuis, waarom wist ik niet. Ik voelde me schuldig dat ik geen boeddhist wilde zijn. Onderwerp van sommige van mijn psychosen. Angst om daarop te worden veroordeeld speelde mee.
Het grappige was dat juist een cursus mindfulness, wat toch voortkomt uit het boeddhisme, me definitief deed afwenden van het boeddhisme. Ik wilde van mijn plotselinge woede aanvallen af, omdat mijn kinderen daar de dupe van werden. In de mindfulness betekende dat: laat die boosheid er eerst maar eens zijn en kijk er naar. Dat opende de weg naar een besef dat mijn boosheid er als kind niet mocht zijn, en dat ik ook in de boeddhistische kloosters waar ik regelmatig een retraite deed de norm voelde dat boosheid niet gewenst was. De lachende monniken waren tenslotte het voorbeeld en het werd ook letterlijk uitgesproken, ‘boosheid is niet goed’.
Dat mijn boosheid er mocht zijn gaf zoveel ruimte, en het was de aanzet voor de weg naar de oplossing van een heel oud trauma heel vroeg in mijn jeugd, dat grote paniek, boosheid en frustratie had veroorzaakt in mij. Het was de weg naar de oplossing van dat trauma. Natuurlijk belandde ik wel weer in psychose toen dat trauma eindelijk naar bovenkwam, maar ik trof een goede psychotherapeut die niet bang was voor psychose, zodat ik zelfs in die toestand mijn verhaal kon doen. We gingen aan de slag om dat te verwerken, wat uiteindelijk leidde tot de afname van de woede aanvallen. Mindfulness bleef een geweldig handvat voor me om goed in contact te blijven met het dagelijks leven.
Spiritueel gezien ging ik me uiteindelijk meer thuis voelen bij de oude natuurreligies, zonder dat ik mezelf heks of sjamaan zou willen noemen. De sterke band met de natuur gaf mij steeds meer aarding. Een thuis voelen op deze aarde. Bovendien voelde ik dat hier meer ruimte was voor de schaduwkant van het menszijn, meer begrip dat niet onderdrukken, maar het kennen van je schaduw juist kracht en heling oplevert. Misschien op een manier die ook door Jung wordt erkend. Sowieso had ik in vele psychosen synchroniciteit ervaren zoals Jung dat beschrijft: opvallende toevalligheden tussen mijn binnenwereld en de buitenwereld, die mij vaak ook de weg naar heling leken te wijzen. De weg van mijn ziel.
Ik maakte contact met verre voorouders, vrouwen die ooit een voorchristelijke spiritualiteit hadden in mijn familie, voelde die verbondenheid en ook hoe die spiritualiteit eeuwenlang ondergesneeuwd is geraakt, wat de vrouwen in mijn familie geen goed heeft gedaan. In de loop der jaren overwon ik de angst die ik lang had voor spirituele ervaringen en de spirituele wereld, en leerde dat het er gewoon bij hoort. Ik ben geen medium, zal nooit channelen voor anderen, maar voor mijn eigen leven ben ik gewend geraakt dat contact met spirituele gidsen en voorouders normaal is, dat ik die begeleiding gewoon ervaar en dat ik bij tijd en wijlen dingen doorkrijg die voor mijn leven en dat van mijn kinderen van belang is.
Ik zal niet ontkennen dat er ook vaak psychosen waren die aanvoelden als een regelrechte hel, en dat ik blij ben met een zeer lage dosering medicatie (een vijfde van de minimaal geachte dosering) die mij de laatste jaren stabiel houdt zodat ik kan werken als ervaringsdeskundige en niet steeds emotioneel afwezig ben als moeder. Na 40 psychosen is dat toch ook wel prettig. Toch had ik er nooit kunnen zijn zoals ik nu ben, als ik dit proces niet had doorlopen. Ik had weinig keus: het was suïcide of uitwerken voor mij. Het werd het laatste. Een opnieuw uitvinden van mezelf, vervangen van mijn fundament terwijl je zelf nog in het huis woont.
Leven met psychosen is voor mij een lang proces van steeds meer ja gaan zeggen tegen het leven, steeds meer in een open verbinding komen staan vanuit mijn ziel, verbonden met de omgeving. Een lange weg van afsluiting en afkeer van de wereld, naar liefdevolle verbinding met de aarde, mezelf en de wereld om me heen. Een weg die nog niet af is, een doorgaand proces waarbij alle emoties er mogen zijn.
Wil je meer lezen over mijn ervaringen met Kundalini ontwaken? Zie dan mijn website www.kundalinicrisis.nl